Pagina:A.Colombiade.Pedevilla.1870.pdf/497

Da Wikivivàgna

23
Lô replicavan, che pe ûn Europeo
Quell’ûso ô non ëa un træto de bontæ,
Ma ô l’ëa ûn insulto e ûn tradimento veo:
Che se no poivan dâghe a libertæ,
Sûbito deponessan ô pensceo
De fâghe da ciccioñe e da innamoæ,
Chè lô abborrivan tûtte e cortexie
De sentinelle, di carçê, de spie.

24
A un parlâ coscì secco da ministro
Persûasa che no gh’ëa da sperâ ninte
Uaine da Fiesco, a cangia de registro:
Pe no vedde e so offerte ciù respinte,
Ch’ô n’incontriâ per lê nisciûn scinistro
A l’assegûa con de promisse finte,
Accordando a boxia con a morale
Per mezo d’uña restrizion mentale.

25
Fiesco allôa ô l’ammetteiva ne l’amacca
Credendola sincera dindaveî;
E quella comme a pegoa e comme a vacca
Do senso a s’ingolfava ne-i piaxeî
Con ûn chêu che a persoña ô no s’attacca,
E co-a mente elevâ ne-ô so doveî,
Comme a-ô Çê l’innalzavan ne-i ciù tristi
Atti e sfêughi ciù lûbrici i Quietisti.

26
Idia a Martin a prometteiva ô stesso,
Ma ô scie che e donne ch’en ciù vive e matte,
De bon chêu e de bon fondo seggian spesso,
Che tante che pän serie e in tûtto esatte;
O scie che ûn veo amô ô l’avesse accesso
Ne-ô so chêu a son de batte e de rebatte,
A prometteiva risolûta e fissa
De no mancâ, se a poiva, ä so promissa.