Pagina:A.Colombiade.Pedevilla.1870.pdf/317

Da Wikivivàgna

63
E ne ô delirio da so gioia matta
O corpo freido e misero a l’abæra,
A ô despêuggia, a ô strapassa, a l'arrobatta
A son de casci e de spuncioîn pe-a tæra,
E a testa tiando sciù de sangue e bratta
Brûtta a l’intoña a so canzon de guæra,
E da-ô cacico incoraggiâ e diretta
A côre in zù a fâ ô resto da vendetta.

64
Ammortava i so raggi derrê a un monte
D’Aïti ô sô, e restava (augurio tristo)
Tento solo in sanguigno l’Orizzonte;
E ne-ô bosco vixin a Montecristo
L’ëa zà Caonabbo e da fortezza a fronte,
Che aveivan i Spagnolli allôa provvisto
Appeña pe uña debole difeisa,
Ma a l’ëa poco appægiâ pe uña sorpreisa.

65
Lô scornæ in quello giorno e da-ô scorrî
E donne stanchi s’ëan retiæ ne-ô forte;
Nè vedendo ciù Alana comparî,
E no savendo ninte da so sorte,
Sospettando un pittin de l’avvegnî
Metteivan quella nêutte e stanghe a-e porte,
E caregôu un pezzo de cannon
S’addormivan senz’atra precauzion.

66
I Indien invece ne-a foresta ascosi
Fermi aspëtâvan do cacico ô segno
Tutti pronti, ma queti e scilenziosi,
Pe fâ scoppiâ terribile ô so sdegno:
Da nêutte senza luña i tenebrosi
Velli crovivan megio ô so disegno,
E favoriva fin do vento ô sciato
Ne-ô mâ e ne-ô bosco un’improvviso assato.