Pagina:A.Colombiade.Pedevilla.1870.pdf/314

Da Wikivivàgna

51
A-o nêuo allôa a donna continuando ô scherso
Con tombæle spedio, giavotte pronte
Un pö sorvin e un pö in sce l’atro verso
A monta ô sciûmme, e a va a fermâse a fronte
D’un grosso tronco misso pe traverso
E appoggiôu a-e due rive comme un ponte;
E sätandoghe addosso a cavallin
A se ghe mette pe respiâ un pittin.

52
E li spremendo l’ægua, chi ghe scoava
Da-i cavelli con atto graziosetto,
A-ô stesso tempo in cea fisso a l’ammiava
Con duî êuggetti furbi de folletto,
E con aia e un sorriso ch’incantava,
Alana chi ëa arrivôu zà da-ô pontetto;
E poi co-a testa bassa e con e brasse
Accostæ a-ô sen paiva ch’a l’aspettasse.

53
Credendo Alana allôa (da so pascion
Tanta l’ëa a frenexia, tanto l’ardô)
Che lê a-ô tiasse fin là con intenzion
Che a tutti duî ghe poësan fâ ciù prô
A-ô solitario e senza sûggezion
I pascoli e e delizie de l’amô,
E che a scappasse a questo fin a posta,
O säta in sciö pontetto e ô se gh’accosta.

54
E zà ô a toccava co-e so moen immonde;
Ma quella zù a se bêutta dando un crio,
E un ûrto a-ô legno mâ asseguôu in scë sponde,
E con moto agiliscimo e spedio
A ven ä riva e a lascia në profonde
Ægue ô Spagnollo svergognôu, stordio,
Ch’ô çerca d’acciappâse inutilmente
A-ô legno trasportôu zù dä corrente.