Pagina:A.Colombiade.Pedevilla.1870.pdf/211

Da Wikivivàgna

55
Ven san Martin: cangiava a nobiltæ
O perditempo allegro do villezzo
Co-ô perditempo serio da çittæ,
E a demôa de paizañe cö cortezzo
De damme e de scignôe de qualitæ;
De lezzi a-ô problematico manezzo
Tornava ô leguleio e-ô Magistrato,
E di dinæ do pubblico o Senato.

56
Lorenzo a mæ favô una radunanza
O l'ottegniva da-ô Senato a posta:
L’ea l'ôa che manda ô sô l'ombra in distanza,
Chinando zù a Ponente, a parte opposta,
E mi benchè con debole speranza
Da-ô mæximo aspëtavo uña risposta,
Passeggiando in sciù e in zù pensoso e adaxo
Ne-ô portego magnifico de Paxo.

57
Ma quando Loenzo e i duî che gh’ëan da pao
Vegnivan zù, veddeivo a ciù d’un segno,
Che aveivan in te l’anima l’amao,
In cea a verghêugna, e pin ö chêu de sdegno;
Perchè mentre da patria ô ben gh’ëa cao,
E promêuvilo voivan con impegno,
Trovavan a-i so sforsci un scontro in quelli,
Ch’aviêivan dovûo êsine i puntelli.

58
Son stæti, me dixeivan, vani, amigo,
Voti, sforsci e premûe de tutti i boîn:
Domina un genio a-i liguri nemigo:
I sofismi l'han vinta in scë raxoîn,
E ô nostro slanço generoso antigo
L’han soffcôu e puie di pötroîn:
Con voî Zena a l’ha torto: ma se lê
A no v’aggiûtta, pêu aggiutâve ô Çê!...