Ms. Ricci 176/A ra Signora Nicoletta Grimada

Da Wikivivàgna
Poesie in lengua Zeneise de Giurian Rosso
A ra Signora Nicoletta Grimada - Mandandoghe unna cagnetta racconsá perchè o ghe l'accommodasse miegio.
Da-o ms. Ricci.176, Arch. Stor. do Comun de Zena, www.storiapatriagenova.it.
azonto quarche acenti: acento grave = vocale curta, acento aguçço = vocale longa, -où = dittongo
[p. 29v modifica]
A ra Signora Nicoletta Grimada
Mandandoghe unna cagnetta racconsá perchè o ghe l'accommodasse miegio


Lustrissima Patronna,
Eccave ra cagnetta,
Che quello viegio de Pellisaria,
Chi ve l'haveiva a ra refosa impia,
Non gh'ha sapuo lasciá ra pelle intrega,
Mentre che da mincioin
Quello bon meistro, e ri suoe doi garzoin,
Con tanti suoe retaggi de buttega,
Ch'o ve gh'ha caccioù drento, o n'ha sapuo
Questo testa d'imbuo,
Mentre ra stoppa drento o ghe ficcava,
Fá ben re cose comme besuoegnava;
Ma ro viso de fava,
Fetogh'insciá ra pelle, o ve gh'haveiva,
Bastandoghe d'attender'a stivá,
Si che apponto o pareiva
Ro voto pin de stoppa a Coroná.
Gh[']è puoescia un atro má,
Che sto meistro desconsa,
Lavorandoghe a scarso,
Ra pelle o v'ha inciastrou de cert'acconza,
Che se n'accorzeremmo questo Marzo.
Gh'uscirà fuoe re camore in tra pelle
Che gh'oran roziggiá fin re parpelle.
Ma quest'è puoe de quelle,
O questa si che bagna,

[p. 30r modifica]

Zura riso sta chi l'è troppo cagna.
Non sò, se v'eri accorta che sto viegio
Ve l'ha guasta in tro miegio.
Oh sangue d'unna Lova!
Butteghe un poco un oeggio da ra coa.
Miré Vossignoria,
Che per giusta mesura,
Ghe ne manca a ro manco quattro dia.
Si che mancando questa chì, me pá,
Che ghe manche ro verbo principá,
Onde per bon restreito dí ne basta,
Che da ra cimma in fondo, o ve l'ha guasta.

Mi però che ve son servitó vero,
E pronto in ogni genere a mostrá
M'ho piggiou ro pensiero
D'impira con ro gesto naturá,
De faver'acconsá
Presto fito a ra man
Da Meistro Giurian,
Che fassand'in so ese ro possibile,
Perchè a l'haggie un pochin de verosimile,
Ve l'ha d'in cimm'in fondo
De nuoevo in fin miss'a l'onó dro mondo.

Solo ghe despiaxe,
E o se stent'à dá paxe,
De non puoei si per zuoego
Trová in Alberto Magno, ò in atro luoego,
Per fave vei per zointa a un bello corpo,
Quattro parolle scrite
Da sgonfiategh'in corpo

[p. 30v modifica]

Ro spiraculum vitę,
Acciò ch'a posse, comme d'impromé,
Con mille bonn'ombrette
Fave ri sgambietti in tre fadette,
E remontave in scoso da per lé.

In concruxion però,
Vosignoria ben sa
Ch'in sto mond'ogn'un fa quello ch'o può,
Ch'a se ra gove donca comm'a l'ha,
E quando vegnirà
Ri primmi cadi se v'accorzerei
Ch'a ve fass'atto de crová ro pei,
Se vuoi m'aviserei,
Ve diggo, e v'imprometto,
De fave ogni preforso
Per faghe ro servixo d'un segretto,
Che non l'ha muoe sapuo ro mego corso.
In tanto se ve pá
Senza l'annima in fin ch'a stagghe má,
Atro non ghe puoei fá,
A mé parei, che da quarch'un de botto
Faveghe mette sotta un bello motto;
Perchè per vera mi l'ho sempre inteisa,
Che ro motto dà l'annima all'impreisa.
Se non restassi offeisa,
Con dime: a non è scarpa da to pé,
Ancora mi destenderé ro mé
Ma così sciù doi pé
Ve ro fass'oura chì fito a ra man,
Foscia ro gusterei si grossolan.

[p. 31r modifica]

"Vivo morta, e rinata in strana guisa
Mirar sovente un sole m'è concesso,
Morta non son, che s'ho la vita appresso,
Non posso dalla vita esser divisa;
E mentre l'occhio io giro,
Io muoro sol, quand'il mio sol non miro.
Di ribear mia sorte hor non mi duole,
Che se già sott'il sol per mia fortuna
Adorando, abaiar seppi alla Luna,
Hor tacendo, e mirando adoro un sole."

Ma veggo fin de chie,
Che ve riei de mie,
Parendove de botto
Che troppo longo in somma sé ro motto.
Diggandome de longo,
Motto non è, mentre l'è troppo longo;
Ma riei s'orei rie,
Che se l'orei ciù curto, eccoro chie.
"Con l'oeggio averto, così drita in pé,
Non morta, ma dormendo in questo loù,
Paiscio re porpette, ch'ho leccou."