Ms. Marston 56/De la lezenda de messê san Jeronimo/Miracolo de doi heretichi e de um zovem faito per messê san Jeronimo

Da Wikivivàgna
Manoscrito Marston 56, 1465
De la lezenda de messê san Jeronimo

Miracolo de doi heretichi e de um zovem faito per messê san Jeronimo
azonto maiuscole, pontezatua, tratin inte forme interrogative e diacrittichi (segondo a prononçia do XVIII sec. e e reggole do Prien do 1745; ecetto "ë" = æ, "ö" = œu);
lasciao a tirde in sciâ "n", in corscivo i atre ligatue, in apiçe e coreçioin posterioî; tra e parentexi quaddre e lettie da azonze, tra e tonde quelle da esponze;
quarche minnima azonta (tra parentexi quaddre) e ascceimento in notta confrontando con l'ediçion toscaña do 1799 (Ramanzini, Veroña)
[p. 183r modifica]

Miracolo de doi heretichi e de um zovem faiti per messê san Jeronimo

O non è da taxei alchune cosse chi cheitem a certi heretichi li quë biastemavam lo biao Jeronimo.

Unde um hereticho de le parte de Grecia, lo quâ plubicamenti biastemava la Zexia, e' matamenti disse che lo beao Jeronimo avea scripto fassamenti. Unde per divin zuixo lo dicto hereticho, abiando offeizo con voxe e con lengoa per la lengoa de lo beao Jeronimo, e' fo privao de la parolla e romaze muto tuto tenpo.

Anchora uno atro hereticho, lo quâ vegando la imagem de messê san Jeronimo, questo hereticho trè föra lo cotello e dè inter la gora de la dicta imagem, dexiderando de vorei fâ cossì a lo biao Jeronimo e se o poisse, e faito questo lo hereticho non poiva trâ lo cotello de dentro la gora a la imagem de messê san Jeronimo, ni semegeivementi o non poiva tirâ la man a ello, fin a tanto che la soa falla fo pareize a piaschum, e subitamenti san Jeronimo aparsse lì con lo cotello inter la gora a lo zuxe chi stava in quella citae, lamentandosse de la offeiza resevota, e dissege che o ne devesse fâ vendeta. E dicto questo o ge d[e]sparsse davanti. E lo zuxe seando in tuto maraveihao de questo, de subito o mandà la soa famigia a la dicta zexia e ge trovàm lo hereticho lo quâ tegniva anchora lo cotello inter la gora de la imagem de messê san Jeronimo, e vegando che lo hereticho o no poiva tirâ la man a ello, secondo che Cirillo nara, che ne insiva sangoe, como se la dicta imagem fosse stëta de carne. E cossì restà la dicta imagem sangonenta tuto tenpo. E visto che avem la famiga questo, de subito e' lo preizem, e lo quâ dixeiva che ge pezava che o non avesse possuo fâ cossì a messê san Jeronimo quando o viveiva. E dicto che l'ave queste parolle, deprezente o fo alapiao da lo pövo.

Una atra fiâ o cheite a um zovem lo quâ avea nome Zoane, lo quâ era nevo de lo vescho Cirillo, e seando lo dicto monto bello de lo corpo, e lo quâ zovem era de monto bello aspeto, e questo zovem fo preizo da quelli de Persia e fo venduo a quello chi serviva lo re de Capua. E persochè questo zovem era de monto bello aspeto, per la quâ cossa questo serviao lo menà a fâ servî lo ree. E stagando questo zovem in questo officio contra soa volontae, e seandoge za stëto pu de um ano, e non possando pu tegnî cellao lo so secreto, um jorno e' l'incomenssà fortementi a lagremâ. Per la quâ cossa lo ree ge demandà perchè o fava quello pianto. E questo vegandosse constreito si ge lo disse. E lo ree odando la caxom si ne lo repreize monto, digandoge che de lì avanti o non lo devesse pu fâ. E lo ree vegando che o non se vorei[va] amendâ, si lo mandà a um so castello monto forte e fè comandâ lo castelam che o lo devesse bem goardâ. E vegando[sic] la sequente nöte, e seando lo dicto zovem in grande malanchonia e monto bagnao de lagreme, lo quâ stagando in questo dorô, lo gloriozo Jeronimo si ge aparsse e preizello per la man e tornallo in arenir,[1], e lo q revegandosse la matin, e' trovasse in caza de lo barba, e fo monto maraveihao. E non sapiando bem fermamenti unde o se fosse, e tornao che o fo in ello, de grande alegressa e' l'incomenssà a criâ, per modo che tuti quelli de caza de so barba lo zem per veillo. E cognossando che l'era Zoane nevo de lo vescho Cirillo, e' ge demandàm como era so, e lo dicto Zoane ge cointà tuto per ordem, como lo gloriozo Jeronimo era aparsuo in söno, e che depoî la vixiom o s'era trovao san e libero in lo dicto lögo. De la quâ cossa Cirillo ne reize grande lozo a Dee nostro Redentore e a lo gloriozissimo dotore messê santo Jeronimo.

  1. e conducesselo alla Città di Gerusalem