Lunaio Regiña 1888/O sciö Tognin bûrlon

Da Wikivivàgna
Lunaio zeneize compilao da-o sciô Regiña & C. pe l'anno 1888 de L. F.
O sciö Tognin bûrlon


[p. 20 modifica]
O sciö Tognin bûrlon


Scherzo


O sciö Togno gran bûrlon
E famoso fantinon,
Pin d'inzegno a ciù no dî
L'ätro giorno – (stæ a sentî.)
S'inventò da mette ä prêuva
Mëgo, Serva, e Servitô
Co-a seguente sciortïa nêuva
Ch'a fé a Zena un gran furô:

O s'addescia ûnn-a mattin,
E o tïa forte o sûnnaggin:
– Ven a serva, e – ciamma, e scrolla,
Lê o no dïxe ciù parolla;
– Ven apprêuvo o servitô,
E diventan fêua de lô
Dä verghêugna, e da-o spavento
De lasciâselo creppâ
Senza ûn po de testamento,
E no poeîse ciù sposâ:

E camminn-an a ciammâ
Non zà o mëgo, ma o scrivan,
E in gran fûria ö fan levâ,
E arrivâ co-e carte in man.

S'assetta o Notaro pe ûn pö in to salotto,
Poi placido o l'intra davanti a-o marotto,
– Quest'ommo o no parla! (domanda o Scrivan)
– « Ma o segna co-a testa, ma o parla co-a man
(Risponde Rosinn-a con bocca d'amê;)
– « Mi, (replica o Scriba) no tocco pappê

[p. 21 modifica]

Se primma ûn bon Mëgo no vegne a attestâ
Che st'ommo o l'é in graddo de intende e parlâ:
Sto cäxo o l'é grave, no posso fâ senza
De l'ommo de l'arte, de l'ommo da scienza.

scienza spaventæ,
Tranquilli comme bæ
I doî Galanti scappan a çercâ
L'Ommo da Scienza – e ö trêuva a zûgâ
In ta bûttega ascösa do Speziâ;

E lì in quella galëa,
(Tra o fûmme e o vin che gh'ëa)
Cö portafêuggio ä man,
Con zuâghe che ö paghiän,
Han tanto negoziôu,
E tanto larghezzôu -
Che o Mëgo o s'é arrancôu.

« Sciö Magnifico, i mæ complimenti! »
– « Sciö Notaro, ghe son servitô!
E se sponcian con questi argomenti
Fin da-o letto Notaro e Dottô.
« Sciä me digghe, Dottô stimatiscimo,
« Se quest'ommo o pêu fâ testamento?
– « Chi se tratta d'ûn caxo graviscimo,
– (Dixe o Mëgo) respïo no ne sento,
Pöso ninte – ciammælo in pittin:
– Sciö Tognin! Sciö Tognin! Sciö Tognin!

A sto punto o sciö Togno risponde:
« Chi me ciamma? » co-i êuggi serræ.
– Ma o Notaro o gh'osserva co-e gronde:
No me basta che solo o ciammæ

[p. 22 modifica]

Serve a ninte ch'o mesce e ch'o tosce,
Gh'è di nesci che parlan da lö;
– Ghe vêu a prêuva ch'o posse conosce,
E domando sta prêuva a-o Dottô.

Misso o gran Mëgo a-e streite,
Se vorta da-o Scrivan
Con dî – « Segnô ghe-o meite »
E o sbraggia comme ûn can:
– Sciô Togno, sciö Tognin,
Sciä l'arve ûn po l'êuggin!
« No fa bezêugno! » (o maòto
Risponde) = « Ma perché?
« Perché (ripete sûbito)
« Conoscio chi sciä l'é! »
– « Oh, bravo! e allöa chi son?
« Unn'äze, ûnn'azenon!

A sto colpo de cannon,
termometro in te man,
(Ma però co' ûn certo[sic] ton,)
O Dottô disse a-o Scrivan:
– « Sciä no manche de rogâ
Testamenti, e scribacciâ,
Che per mi gh'affermo e zûo
Che chi o nostro sciö Tognin
O m'ha visto e conosciûo,
E o l'ha inzegno molto fin.

Dîto questo o scappò via
Pin de bîle, e cö de fêugo,
E o s'é ascöso in farmacia
Continuando a fâ o sò zêugo.

[p. 23 modifica]

Mentre intanto o sciô Tognin
Sätò o letto comme ûn fuin,
E in t'ûn bägio de gallinn-a
Mandò a-o diäo Berto e Rosinn-a;

Fè restâ con lê o Scrivan
Pe andâ insemme a impegnâ a man
D'ûnn-a bella Scignorinn-a
De bontæ e de grazia pinn-a
Ch'o a sposò con gran pascion.

E o sciö Togno fantinon,
Se cangiò in bon majo e poæ
Benedindo ogni momento,
Se non ätro, a libertæ
De moî senza testamento,
E no veddise inscidiæ.

L. F.