A parabula du figgiu prodigu

Da Wikivivàgna
A parabula du figgiu prodigu
de Gioxeppe Oivê
Premissa a-o so Diçionaio Zeneize - Italian do 1851.
Tra parentexi quaddre i apostrofi mancanti.
[p. xv modifica]
Parabula du Figgiu Prodigu.

Ünna votta gh'ea ün puæ che u l'aveiva duì figgi, e u ciü zuvenu u g[']a ditu: puæ, dæme a parte dell'ereditæ che me tucca: e lê u l'ha dætu a tütti duì a so parte; e doppu pochi giurni u fuggiu[sic] ciü zuvenu, fætu fangotti, u l[']e partìu pe ün paize luntan luntan, e là u l'ha dætu fundu a quantu u l'aveiva, vivendu da libertin. Quandu u l'ha avüu discipòu tüttu, le vegnüu ünna gran famme in te quellu paize, e u l'ha cumensòu a sentî u beseugnu. U l[']e andætu, e u s[']e accurdòu cun ün ommu de quelle parti, u quæ u l'ha mandòu in ta so villa a guardâ i porchi, e u dexideava d'impîse a pansa de quelle giande che i mæximi porchi mangiavan; ma nüsciun ghe ne dava. Riturnòu in lê u l'ha ditu: quanti servituì in caza de mæ puæ han du pan abbretiu, e chi mi meuu de famme! Me leviò de chi, e me n'andiò da mæ puæ, e ghe diò: puæ ho peccòu contra a u Segnù e [p. xvi modifica]v'ho offeisu, nu sun ciü degnu d'êse ciammòu vostru figgiu, assettæme fra i vostri servituì. E partindu de là u le andætu da so puæ, e essendu ancun da luntan, u puæ u l'ha vistu, e ghe n[']e fætu mâ, e currindu u se gh[']e büttòu au collu, e u l'ha baxòu. E u figgiu u g[']a ditu: puæ ho peccòu cuntra au Segnù e v'ho offeisu, nu sun ciü degnu d'êse ciammòu vostru figgiu. Allûa u puæ u l'ha ditu ai servituì: prestu tiæ feua a megiu roba e vestîlu, metteighe ün anellu in diu e daghe da câsâse, e purtæ chi u vitellu tegnüu a ingrasciâ, ammassælu, mangemmusselu e femmu allegrìa, perchè questu mæ figgiu u l'ea mortu e u l[']e resciüscitòu, u s'ea pærsu e u s[']e truvòu; e han cumensòu a fâ sciampradda. U figgiu ciü grande u l'ea â campagna, e mentre u ne vegniva, avvixinanduse a caza u l'ha sentìu cantâ e sünâ: u l'ha ciammòu ün di servituì, e u g[']a dimandòu côs'ea quell'invexendu, e lê u g[']a rispostu: l[']e vegnüu vostru fræ e vostru puæ u l'ha fætu ammassâ u vitellu tegnüu a ingrasciâ, pe aveì acquistòu so figgiu san e sarvu. Allûa u s[']e arraggiòu e u nu vueiva intrâ, ma sciurtìu de feua u puæ u s[']e missu a pregâlu c[']u l'intrasse, ma lê u g[']a ditu[:] voulì, l[']e tanti anni che ve servu, disubidî nu v'ho mai disubidìu, e nu m'ei mai dætu ün cravettu pe fâ ün pò d'allegrìa cu i mæ amixi, e aua che questu vostru figgiu u l[']e vegnüu, doppu aveì cunsümmòu tüttu u sò cun donne de mundu, gh'ei fætu ammassâ u vitellu ingrasciòu. Allûa u puæ u g[']a rispostu, figgieu cau, ti tiê[sic] sempre cun mi, e tüttu quellu che ho, u le tò: aua cunvegniva fâ pastu e allegria, perchè questu to fræ u l[']ea mortu e u l[']e resciüscitòu, u l[']ea pærsu e u s'e truvòu.