Pagina:Vocabolario Olivieri 1851.djvu/15

Da Wikivivàgna


Parabula du Figgiu Prodigu.

Ünna votta gh'ea ün puæ che u l'aveiva duì figgi, e u ciü zuvenu u g[']a ditu: puæ, dæme a parte dell'ereditæ che me tucca: e lê u l'ha dætu a tütti duì a so parte; e doppu pochi giurni u fuggiu[sic] ciü zuvenu, fætu fangotti, u l[']e partìu pe ün paize luntan luntan, e là u l'ha dætu fundu a quantu u l'aveiva, vivendu da libertin. Quandu u l'ha avüu discipòu tüttu, le vegnüu ünna gran famme in te quellu paize, e u l'ha cumensòu a sentî u beseugnu. U l[']e andætu, e u s[']e accurdòu cun ün ommu de quelle parti, u quæ u l'ha mandòu in ta so villa a guardâ i porchi, e u dexideava d'impîse a pansa de quelle giande che i mæximi porchi mangiavan; ma nüsciun ghe ne dava. Riturnòu in lê u l'ha ditu: quanti servituì in caza de mæ puæ han du pan abbretiu, e chi mi meuu de famme! Me leviò de chi, e me n'andiò da mæ puæ, e ghe diò: puæ ho peccòu contra a u Segnù e