Pagina:Ricci177.djvu/127

Da Wikivivàgna


17
Mi haveiva tremoù com'unna foeggia,
S'o non imparava de fà coè da sè,[sic]
Però con poca voxe, e con gran doeggia
Ro sentivi chiamà San Bertomè
Ghe fuzì ben de navegà ra voeggia
E o fè sissanta voti a parei mè
A san Pero, à san Teramo, à san Lucca
Per poira de no azonze sà in zucca.

18
Careme in Terra, che no ghe voeggio stà
Butte zù quella veira mainè
Cazzè ra scotta, na lasciera andà
Madonna cara, cose sarà moè
San Bertomè no me lasciè negà
Perdoneme Segnò re mè pecchè
Quello forfante chi me gh'ha chiamoù
Che ghe viegne ro cancaro intro scioù