Pagina:Ricci176.djvu/197

Da Wikivivàgna


Ro Cé non me permette,
Cari patroin, de regalave in feto
Lascio in sta cà a ro men ro mé retreto.

Se foscia ve son steto
Importun con ro mé troppo toscí,
Ve prego pe ra caosa a compatí.

In questo tutti doi
Ri oeggi verso Zena incaminando,
Paré ch'o repricasse lagrimando

Ancon m'arrecomando
Mentre chì no m'imbarco pe ro fresco
A o mé caro patron ro sció Fransesco.

Paré assì ch'in moresco
O ghe dixesse, lascio assì all'antiga
A ro sò ciù piccin ra mé vessiga.

In sto mentr'unna riga
O tirà de sospiri moscardin
Ultimo vale a i nasi ciù vexin.

Vègne ro mego in fin,
Chi ne disse: migrabit ex hac vita
Per supervacuabile pituita.

Con ra rezetta scrita
Subito se ciamà ro spetiá,
Chi ghe portò[sic] me croù succa mená;

Puoe o ro fess'imbagiá
E ro belo gh'impì de sta mestura,
Ond'all'odó dro naso, e dra so cura

Quande pin ra mesura
Ro meschin se sentì, l'incommensà,
A vosese cianin de sa e de là