Pagina:Ricci176.djvu/195

Da Wikivivàgna

Ma in tro ciù bello ven ro finimondo.

Tutto ven da ro Cé lasciusa, d'onde
Se conserva ra ciave in fin dell'orto,
Muoeve ra primma caosa re segonde.

Fin che n'arrive questa nave in porto,
Besuoegna tribolá, no se può asconde,
Così m'incontr'a mi. Ro poeco è morto.

Ma pu per mé conforto,
Ra mus'ha vuoeggia de quintá ra menna,
Se ro lezero a vuoi non ve dà penna.

L'atr'heri hora de senna,
O l'era apponto, che ra mé meité
Me dixe, Giurian vegní chì fré,

Sté un po basso ascoté
Quella voxinna dose, e delicá,
L'è o cucco chi ne fa ra mattiná.

In questo sospirá
Sento con unna penna da morí,
Onde me metto subito a corrí,

E reverso a rogní
Con ra s[c]ciumma a ra bocca li ro truoevo,
Diggo fra mi: ch'alo sciorbio quarch'oevo?

Ma puoescia ghe descruoevo
Toccandoghe ro poso, unna gran freve,
Osciù, diggo, arte longa, e vitta breve:

Ma perchè o se solleve,
Presto se ghe mescià ro letto sotta,
Da puoescia impasta brenno, ascada zotta.