Pagina:Ricci176.djvu/179

Da Wikivivàgna

Opinionem habet in utroque.

12
Salmace era una figgia,
Che matta, dix'Ovidio,
D'unna bella caviggia
A ra vosse in fin vense per assidio,
E pregò Giove in Cé,
Chi non ra lascie destaccá da lé,
Giove fè ro servixo così ben,
Che de doi restàn un, ni ciù ni men.

13
Scrito per quest'intendo
Pittagora lascià
Re annime partendo,
Che fra ló stramuandose de cà
Zugando a ro siazzo
Da un corpo all'atro solan fá trapasso,
Se l'è così, saccié ch'in st'animâ
L'annima de Salmace è trasmigrá.

14
Chi visse un po Cecilia
Fase duxento croxe,
Ch'a l'ha per mirabilia
De vei mes[c]cioù con ro pignuoe ra noxe,
L'oxello, e l'appelleura
E ra bestia attaccá con ra mangieura,
Ghe dixe in concrusion ra mé meité
Mez'Irco, meza Crava, e tutto Bé.

15
Mi che non sò trovaghe