 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
Perché, veddei, mi hö fæto pöca schêua;
Parlo co’ sentimento, l’esperienza;
E a poexîa l’imparo a l’Accasêua,
Da o scroscî che fà l’ægoa e a sö cadenza;
Da l’öxello ch’o becca, o canta, o xêua,
Da ûn pövôu che, in sce’n schæn, o cianze, o pensa,
Da i baxi che da l’aja a fiôri e piante;
Da i raggi che dan lûnn-a e sô fiamniante!
L’imparo da l’amô per questa tæra,
Difeiza — con Gaibardo — da mæ poæ:
Da i ricördo de tûtti i morti in goæra;
De Sciûmme, Trento e Trieste liberæ;
Da tûtto quello che o Dûxe o særa
ln t’ûn Fascio d’eroismo e nobiltæ;
In t’ûn Fascio de gloria e d’ardimento
Ch’o l’ha innalsôu l’Italia in t’ûn momento!...
Ecco perché — capî? — pe dîvia sccetta,
Da quell’ömmo sincero che mi son,
Preferiscio ûnn-a voxe franca e netta,
Un çervello co-i fiöchi, ûn mûro bon,
Che a marca o no l’ammîa e l’etichetta,
Ma o se mette dä parte da raxon.
Che o no dêuvia a politica pe schêua,
Ma o ve fà rispettâ de drento e fêua!....
