 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
e perché u se curezesse do-u brüttu viççiu de dî e bôxîe, u viççiu ciü brüttu che posse aveighe ‘n figgiö. Ma quand’o-u vidde transfigüòu e cu-i öggi föa da testa pi-a gran despiaçiun, alua, mossa a pietæ, a ciucò e muen insemme, e a quellu segnâ intrò ‘nta stançia do-u barcun ün miggiâ de grosci ôxelli ciammæ Piccunsci, i quæ pôsanduse tütti insci-u nazu du Pinocchiu, se missan a beccâghiou tantu e poi tantu, che ‘nte pochi menüti quellu nazu enurme e sprupuxitou u se truvò redütu a-a so grandeçça natürâ.
— Quante sei buña, mæ Fue’, — disse u mariunettu sciüganduse i öggi — e quante ben ve vöggiu!
— Te vöggiu ben mi ascì, — rispuze a Fue’ — e se ti vö restâ cun mi, ti ti saiæ u mæ fræ piccin e mi a tö buña sö picciña...
— Mi arestiæ vuentêa,... ma u mæ povou puæ?
— Ho pensòu a tüttu. Tö puæ u l’é za stætu avertiu: e primma che faççe nötte, u saiâ chì.
— Davei? — criò u Pinocchiu sâtandu da-a cuntenteçça.
— Alua Fuinetta caa, se ve cuntentæ, vuriæ anâghe incuntra! Nu veddu l’ua de pueighe dâ ün baxu a quellu povou vegiu ch’u l’ha sufertu tantu pe mi.
— Vanni püre, ma ‘mia de nu perdite. Piggia a via du boscu, e sun següiscima che ti l’incuntriæ. —
U Pinocchiu u partì e, apeña intròu intu boscu, u cumençò a curî cumme ‘n craiö. Ma quand’u fü arivòu a ‘n çertu puntu, squæxi prumê a-a gran
