 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
Alua a Fue’, cun tütta a paçiença de ‘na buña muæ, a ghe pôsò in bucca in atru pô de çüccou; e doppu a gh’aprezentò turna u gottu.
— Cuscì nu possu beilu! — disse u mariunettu, fandu mille smorfie.
— Perché?
— Perché me dà fastiddiu quell’uêgê che g’ho lazü insci-i pê. —
A Fue’ a ghe levò l’uêgê.
— L’é inüttile! Mancu cuscie a possu beive...
— Cos’atru t’asciddia?
— Me dà fastiddiu a porta da stançia ch’a l’é inbâgiâ. —
A Fue’ a l’andò a serâ a porta da stançia.
— Insumma, — criò u Pinocchiu dand’inte ‘n scciüpun de cianze — st’æguaçça amaa nu a vöggiu beive, nu, nu, nu!
— Figgiu câu, ti te pentiæ...
— Nu me inporta...
— A to moutia a l’é grave.
— Nu me inporta...
— A freve a te purtiâ intu gîu de poche ue a l’atru mundu...
— Nu me inporta...
— Nu ti ghe l’hæ puiia da morte?
— Nisciüña puiia!... Ciütostu muî che beive quella mêxiña cattia. —
A stu puntu a porta da stançia a se spalancò, e intrò drentu quattru cuniggi neigri cumme l’inciostru, che purtavan insce-e spalle ‘na cascia da mortu piciña.
