 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
U Pinocchiu u mangia u çüccou, ma u nu vö pürgâse: però quand’u vedde i beccamorti che vêgnan a purtâlu via, alua u se pürga. Dapö u dixe ‘na bôxîa e pe castigu ghe cresce u nazu.
Apeña i trei meghi fün sciurtii da-a stançia, a
Fue’ a s’avexinò o-u Pinocchiu e, doppu aveilu
tuccòu insci-a frunte, a s’acorse ch’u l’ea affritu da
‘na frevaçça da nu dîse.
Alua a deslenguò ‘na çerta puvieta gianca inte mezu gottu d’ægua e, purzendulu o-u mariunettu, a ghe disse amuuzamente:
— Beivila, e inte pochi giurni ti saiæ guariu. —
U Pinocchiu, u l’amiò u gottu, u feççe ün pô de çappin, e pöscia u dumandò cun vuxe de cianzuin:
— A l’é duçe o amaa?
— A l’é amaa, ma a te faiâ ben.
— S’a l’é amaa, nu-a vöggiu.
— Damm’ament’a mi: beivila.
— A mi l’amâu u nu me güsta.
— Beivila: e quande ti l’aviæ bevüa, te daiô ‘na baletta de çüccou pe refâte a bucca.
— Duv’a l’é a baletta de çüccou?
— Ti-a chì — disse a Fuæ, tiandula föa da ‘na çücchêa d’ôu.
— Primma vöggiu a baletta de çüccou, e dapö beviô quell’æguaçça amaa...
— Ti mo-u prumetti?
— Sci... —
