 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
Apeña cho-u Pinocchiu u l’intrò ‘nta stalla u vidde ün bellu azenettu acuêgòu inta paggia, sfiniu da-a famme e do-u troppu travaggiu. Quand’u l’ebbe amiòu fissu fissu, u disse drentu de lê, crüçianduse:
— Epü stu azenettu mi o-u cunusciu! A nu l’é ‘na fixunumia növa! —
E chinanduseghe vexin u ghe dumandò in lengua azeniña:
— Chi t’ê? —
A sta dumanda, l’azenettu u l’arvì i öggi muribundi, e u rispuze barbutandu inta mæxima lengua:
— Sun u Mu...chet...tu... —
E doppu u serò turna i öggi e u muì.
— Oh! povou Muchettu! — disse u Pinocchiu a meza vuxe: e pigiandu ina magnâ de paggia u se sciügò ‘na lagrima ch’a ghe chinava zü po-u vizu.
— Ti te cumövi tantu pe ‘n aze ch’u nu te custa ninte? — ghe disse l’ortuan — Cose duviæ fâ mi che l’ho acattòu in munæa sünante?...
— Ve diô... u l’ea ‘n mæ amigu!...
— Tö amigu?
— Ün mæ cunpagnu de scöa!…
— Cumme?! — criò u Giangiu dandu inte ’na gran rizata — Cumme?! ti gh’aivi di axi pe cunpagni de scöa?... Figüemuse i belli stüddi che ti devi avei fætu!... —
U mariunettu, sentinduse murtificòu da quelle parolle, u nu rispuze: ma u piggiò u sö gottu de læte quæxi cadu, e u se ne turnò a-a cabanna.
E da quellu giurnu in avanti, u cuntinuò pe ciü de çinque meixi a îsâse tütte e matin primma de l’arba, pe anâ a gjâ u ghindou e guâgnâ cuscì
