 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
ormâi nu-u riveddiô ciü... u Pesciu-can a quest’ua u l’avià bell’e divuròu!...»
— A l’ha ditu proppiu cuscì?... Alua a l’ea lê!... a l’ea lê!... a l’ea a mæ caa Fue’!... — cumençò a criâ u Pinocchiu, fandu u crescentin e cianzendu a derüu.
Quand’u l’ebbe centu benben, u se sciügò i öggi e, preparòu ün bun lettin de paggia, u ghe desteize survia u vegiu Geppettu. Doppu u dumandò o-u Grillu-parlante:
— Dimme, Grillin: unde puriæ truvâ ün gottu de læte po-u mæ povou puæ?
— Trei canpi lunxi de chì, gh’é l’ortuan Giangiu ch’u tegne e vacche. Vanni da lê e ti t’atruviæ u læte che ti çerchi. —
U Pinocchiu u l’andò de cursa a ca’ de l’ortuan Giangiu: ma l’ortuan u ghe disse:
— Quante ti ne vö de læte?
— Ne vöggiu in gottu pin.
— Ün gottu de læte u custa ‘na palanca. Cumença intantu a dâme a palanca.
— Mi nu g’ho mancu in cittu — rispuze u Pinocchiu tüttu murtificòu e despiaxüu.
— Mâ, mariunettu mæ — replicò l’ortuan. — Se nu ti g’hæ manc’ün cittu, mi nu g’ho manc’ün diu de læte.
— Paçiença! — disse u Pinocchiu e u feççe l’attu d’anâsene.
— Aspeta ‘n pô — disse u Giangiu — Fra ti e mi puemu mettise d’acordiu. Ti vö adattâte a gjâ u ghìndou?
