 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
— Tüttu inte ‘n buccun: e u spüò inderê suu che l’ærbu meistru, percose u gh’ea arestòu tra i denti cumme ‘na ræsca. Pe mæ gran furtüña, quellu bastimentu u l’ea carregu nun sulu de carne cunservâ inte de cascette de stagnu, ma de bescöttu, o sæ, de pan bristulîu, de butigge de vin, d’üga secca, de furmaggiu, de cafe’, de çüccou, de candeje stearriche e de scattue de brichetti de çeivia. Cun tütta sta graççia de Diu ho pusciüu scanpâ duî anni: ma ancö sun a-e cànnie: ancö inta despensa nu gh’é ciü ninte, e questa candeja che ti veddi açeiza a l’é l’ürtima candeja che me segge arestòu...
— E doppu?...
— E doppu, câu mæ, arestiemu tütti duî o-u scüu.
— Alua, puæ câu — disse u Pinocchiu — nu gh’é tenpu da perde. Bezögna pensâ sübbitu a scappâ...
— A scappâ?... e cumme?
— Scappandu da-a bucca du Pesciu-can e caccianduse a nöu in mâ.
— Ti parli ben: ma mi, câu Pinocchiu, mi nu sun bun a nüâ!
— E cose inporta?... Vuî me muntiei a cavalin insce-e spalle e mi, che su-in bun nüòu, ve purtiô san e sarvu scin a-a riva.
— Inlüxuin, figgiu câu! — replicò u Geppettu, scrulandu a testa e fandu ün fatturizu amâu — Te pâ puscibile che ‘n mariunettu, ertu sulu che ‘n metru, cumme t’ê ti, u posse aveighe tanta força da purtâme a nöu insce-e spalle?
