 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
— Ah! nu te piaxe mancu u fen? — sbragiò u padrun infuttòu — ‘Mia, bellu azenettu, che se ti g’hæ i scrippixi, ghe pensu mi a levâtei!... —
E a tittulu de cureçiun, u gh’afibiò sübbitu ‘na früstâ inte ganbe.
U Pinocchiu, do-u gran duu, u se misse a cianze e a râgnâ e râgnandu u disse:
— Ih-ah, ih-ah, a paggia nu-a possu digerî!...
— Alua mangia u fen! — replicò u padrun, ch’u l’indendeiva beniscimu u dialettu azenin.
— Ih-ah, ih-ah, u fen u me fâ vegnî mâ de pança!...
— E alua ti pretendiesci, che n’aze to pâu, mi o-u duvesse mantegnî a peti de pullu, e cappun in galantiña? — resegundò u padrun aragianduse senpre ciü e mulandughe ‘na segunda früstâ.
A quella segunda scuriâtâ u Pinocchiu, pe prüdença, u se quêtò sübbitu e u nu disse atru.
Intantu a stalla a fü serâ e u Pinocchiu u l’arestò sulu: e scicumme l’ea tante ue ch’u nu mangiava u cumençò a bâgiâ do-u gran apetittu.
E bâgiandu u spalancava ‘na bucca ch’a paiva ‘n furnu.
A-a fin, nu truvandu atru inta mangiöja, u se rassegnò a giasciâ ün pô de fen; e doppu aveilu giasciòu ben ben, u serò i öggi e u-u culò.
— Questu fen u nu l’é grammu — u disse drentu de lê — ma quante saiæ stætu megiu che avesse cuntinuòu a stüdiâ... A quest’ua, invece du fen, puriæ mangiâ ‘n uexin de pan frescu e ‘na bella fetta de salamme! Paçiença!... —
