 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
stradda, a gh’aiva missu suu che növ’ue. Bezögna proppiu dî ch’a s’aiva fætu ina camixâ de süu.
— Cose l’é che fæ cun stu pê ciantòu inta porta? — a dumandò riendu o-u mariunettu.
— A l’é stæta ‘na desgraççia. Amiæ ‘n pitin, Lümaçetta bella, se v’ariesce de liberâme da stu turmentu.
— Figgiu câu, chì ghe vö ün bancâ, e mi a bancæa nu l’ho mai fæta.
— Pregæ a Fue’ da parte mæ!...
— A Fue’ a dorme e a nu vö ese adesciâ.
— Ma cose vuei che faççe mi, inciuòu tüttu u giurnu a sta porta?
— Demuite a cuntâ e furmigue che passan pi-a stradda.
— Purtæme oumancu quarcosa da mangiâ, perché me sentu sfiniu.
— Sübbitu! — disse a Lümaçça.
Defæti doppu tro-ue e meza u Pinocchiu u si-a vidde turnâ cu-in cabarê d’argentu in testa. Intu cabarê gh’ea ün pan, ün pullastru a rostu e quattru bricoccali möji.
— Ve-chì a culaçiun che ve manda a Fue’ — disse a Lümaçça.
A-a vista de quella graççia de Dê, u mariunettu u se sentì arecuviâse tüttu. Ma quæ u fü u so dexingannu quande, cumençandu a mangiâ, u duvette acorzise cho-u pan u l’ea de gessu, u pulastru de cartun e i quattru bricoccali d’alabastru culurii cumme se fuisan vêi.
U vueiva cianze, u vueiva dâse a-a despiaçiun, u vueiva cacciâ via u cabarê e quellu che gh’ea
