 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
agüççòu l’apetittu, e mi ghe su-anætu aprövu. S’arivava ün menütu ciü tardi!...
— Nu stâmel’a dî! — criò u Pinocchiu ch’u tremava ancun da-a puiia — Nu stâmel’a dî! Se ti t’arivavi ün menütu ciü tardi a quest’ua mi ea bellu che fritu, mangiòu e paju. Brrr! me vegne i riguî sulu ch’a pensâghe!... —
Alidôu, riendu, u desteize a çanpa drita versu u mariunettu ch’u ghi-a strenzette forte forte in segnu de grande amiciççia: e dapö se lasciòn.
U can u repiggiò a stradda de caza: e u Pinocchiu, arestòu sulu, u l’andò a ‘na cabanna pocu distante e u dumandò a ‘n vegettu ch’u stava insci-a porta a suîgiâse:
— Dîme, galantommu, sei ninte de ‘n povou figiö inciagòu ch’u se ciammava Genniu?
— U figgiö u l’é stætu purtòu da di pescuei in questa cabanna, e oua....
— Oua u saiâ mortu!... — l’interunpì u Pinocchiu, cun gran duu.
— Nu: oua u l’é vivu, e u l’é za turnòu a caza so.
— Davei, davei? — criò u mariunettu, schitandu da l’alegreçça — Alua a ciaga a nu l’ea grave?...
— Ma a pueiva vegnî graviscima e sciña murtâ, — rispuze u vegettu — perché ghe tiòn insci-a testa ün grossu libbru rilegòu in cartun.
— E chi l’é che gho-u tiò?
— Ün so cunpagnu de scöa: ün çertu Pinocchiu...
— E chi u l’é stu Pinocchiu? — dumandò u mariunettu fandu da messê.
