Pagina:Monumento a Cristoforo Colombo 1845.djvu/11

Da Wikivivàgna

Se ha fæto un ben immenso
L’Eroe co-e so fadighe,
Forse ö n’avià ö compenso
Ne-ö mondo de de là.
   E se fra noì ghe tocca
   Un pò d’onô, ghe baste
   L’êse de tutti in bocca,
   E a gloria ch’ö l’ha zà.

Do scemmo, do balordo,
Do vile, de l’avaro
Voxi son queste: ö sordo
Ah! fæghe, o Çittadin!...
   L’avaro ne-ö pretesto
   D’un’opera ciù degna,
   D’un fin ciù santo e onesto,
   O creuve un cheu meschin.

Pe-a gloria d’un defunto
Quanto ö ricusa spende,
O creddeì forse prunto
A spendio pe caitæ?
   Ah! se creddeì l’indegno
   Avaro tanto pio,
   E giusto a questo segno,
   Zeneixi, v’ingannæ!

L’Eroe con queste scuse
O no s’onora, e e giuste
Speranze son deluse
Do poveo, do meschin.
   Perchè chi ha ö cheu ben fæto,
   Mentre ö l’onora i bravi,
   O no se scorda affæto
   Di povei Çittadin.