Pagina:Marston.Ms.56.1-45.djvu/3

Da Wikivivàgna

morto, ma per penetencia l'anima resusita da morte a vita, cossì como resusita li nostri corpi da morte a vita per vorentë de Dee a lo di de lo zuixo.


Chì se contèm so che lo nostro Segnor Dee disse
a Adam per lo peccao che o fe.

Adam fe um peccao mortá de che o l'inpì tuto lo mondo de queste sete peccai mortaie in lo quá fo inbocao tuto lo so linagiao[sic].

Lo primé peccao fo superbia, quando ello vosse esse ingoao a lo nostro Segnor Dee e vosse esse ingoao a tuta l'atra gente, e persò o fo miso pu a basso cha nussum atro, e de quello peccao dixe lo libero de Saramon che o non è davanti da Dee chi exarta lo peccao de superbia.

Lo segondo peccao fo dezobediencia, quando ello passà lo comandamento de lo nostro Segnor Dee, e persò o perdè tute le cosse chi g'eram sotemisse, e, como ello ave peccao, incontenente o ge fo dezobediente.

Lo terso pecchao fo avaricia, unde ello dava men che non devea, e per quello peccao e per grande drito perdè tute le cosse le quë ge fon daite. E per questo peccao disse lo pastore[sic] messé san Pero che l'avaricia è servitudem de le idore.

Lo quarto peccao fo sacrilegio, e fo quando ello preize la cossa chi g'era staita deveá de lo lögo sagrao. E de questo peccao dixe lo profeta: "Chi roberà santitai dè esse cassao de lo pareizo".

Lo quinto peccao fo de la gora, che per lo bochon si passà lo comandamento de lo nostro Segnor Dee.

Lo sexem peccao si fo fornichaciom, perssochè l'anima de Adam era iusta a Dee, e ello l'aiustà a lo demonio, unde ello merità peña corpo, persochè ello fe adulterio con um strangié e perdè l'amicicia de la veritae. E de questo peccao dixe lo proffeta Davit: "Ti destruerai tuti quelli chi fam fornichaciom".

Lo setem pechao si fo omicido, unde ello misse a morte lé e tuto lo so linagio, e de questo peccao Moizes proffeta dixe: "Quello chi amaserà sarà morto in anima e in corpo".


Chì se contèm como Adam fo cassao föra de lo
pareizo teresto e como ello ze in Ebrom

Quando Adam fo in la valle de Ebrom ello comenssà a vive de lo so afano e ave doi figij[1], so fo Abel e Caim, che pe[r] caxom de lo sacrifficio de le bestie o cresè o cressè invidia de Caim inver Abel, persochè Abel offeriva de le megioi bestie che ello avesse, e Caim, chi lavorava la terra, si offeriva de le pu grame che ello avesse ni conossese, e persochè Dee agoardava a la offerta de Abel, e de Caim non, e Caim n'ave invea, per che ello osize Abel so frai. E dapöi che o l'ave morto, lo nostro Segnor Dee disse a Caim: "Caim unde è to frai Abel?".

Respoze Caim: "Mi son-é goardiam de mé frai?".

Alaora lo nostro Segnor Dee disse a Caim: "La voxe de lo to frai Abel, soè lo so sangue che ti ai spainto sum la terra, si a criao a mi, ma quando me parà e' ge darò vendeta".

E per quello dolor de la morte de Abel Adam pianzè cento agni e non se acostà mai a soa mogié, inpersochè messé Ihu. Xe. non vorea che nasse de la marvaxe semenssa de Caim. E quano[sic] Adam ave pianto cento agni, si vègne l'angero e si ge comandà che ello devesse uzá con soa mogié. E lantó ello ave um figio a lo quá o misse nome Seths, e questo Seth si fo in lögo de Abel, e de lo linagio de questo Seth si nassè la nostra Dona, madona santa Maria, de la quá o nassè lo nostro Segnó messé Ihu. Xe.

Quando Sath ave cento agni Adam era za vegio e increseivage la vita, e um jorno, seando stancho per monti erbori

  1. Scin a-a pag. 38 una j a l'è stæta azonta in fondo a-a paola figi. (G. Musso)