Pagina:Lûnäio zeneize 1932.djvu/48

C. — Comme o sciô Bertomê!

T. — E pe ringraziamento — a mi m'han asseguôu

   che in te ûn bello momento — l'aggiàn avvelenôu,
   Doppo a sò morte, infæti — son sparii tûtti döî
   ma dove son andaeti — no l'ho posciûo scrovî.
C. — Cöse che fan spavento — che mondo mascarson!
   Che röba! In mae zûamento — m'attasto se ghe son!
T. — Ma l'è tardi, Comâ, — demmòne ûn cianto lì
   ghe n'è ancon da contâ — ma anchoeu basta coscí.
C. — Va ben, démmoghe ûn taggio — Che devo consegnâ
   mi ascí ûn pô de travaggio — tanto pe poeí mangiâ...
   E, poi, se ne veddessan — chì ferme a discorrî

   poeu, däse che creddessan — che ciaetezzemmo.

T. — Oeí dí?

C. — Gh'è tante lengue gramme — per chi, in to vexinato

   tanti morti de famme — che caccian via do fiato
   pe criticâ ûn pô tûtti.... — no è forse vëo, Comâ.
T. — Son tûtti farabûtti — no staevene a occupâ.
   Lasciaeli dî, no poeuan — mai riferise a nöî
   poeuan bregâ quante voeuan — ma avian da fâ e da dî,

   perchè se ciacciaremmo — pe a nostra edûcazion

C. — L'è vëo, Comâ, eí raxon !

Addio! salûaeme o Maxo — a Giggia e-a Margaitin,
   a-o Lillo daeghe ûn baxo.

T. — Grazie, voi ascí a-o Checchin.

(A và via, ma a torna sûbito inderrè).

T. — Aspettae ûn pô Cattaenn-a — pe voî gh'è ûnn ätra cösa
   Sei che lazzù da-a maenn-a — ghe stà quella smorfiosa
   da Giöxeppinn-a, quella — neigra che a fá camixe....

C. — 'Na lengua de sciarbella....

T. — Ebben! Seí cöse a dixe?

C. — Basta che a no m'angosce — che a digge cöse a voeu,

   chi l'è che no-a conosce? - Con lê a no se ghe poeu!