Nu so se chì me spiegu... Ma a smania du dinâ
Quanti delitti a-u mundu ha faètu e fà mai fâ!
U chéù dell’ommu, faètu gentile da-u Segnû,
Per lé u se scorda tüttu: virtü, giüstisia, onû.
....
San Francesco e i ladri
Fra e pelle storte a-u Santu ghe piaxe i ciü çernüi[1]
E u çerca a preferensa da sucietaè i refüi.
Un giurnu se preséntan a dumandâ a caitaè,
Aa porta du cunventu trèi diai descadenaè.[2]
Bandii zà da gran tempu, furmâvan u terrû
De quanti ean in periculu d’avèi da fâ cun lû.
De quellu ciostru u l’ea Paddre Angelu u guardiàn
Che u cure ben in sprescia a ammiâ che intesiùn han.
Vistu ch’ean mucchi e sulu dumandan da mangiâ,
U te se mette a dighene quante ne péùan purtâ:
« Ah sci neh, nu ve basta quellu che ve piggiaè,
Vurriesci ancún godive i früti da caitaè?
E doppu tüttu u sangue ch’ei faètu zà currî,
Aviesci tanta faccia da fâve mantegnî?
Ammiaè che belli scaffi da faghe ancûn du bèn!
A corda chi v’impicche, flagellu di cristièn!
Andaè pe-i faèti vostri, che sulu a arvî u purtùn
Ho puia che u cunventu u nu sprufunde ancùn ».
Neigri de raggia[3] züan de faghela pagâ,
Ma pe ôua se cuntentan de puèisela svignâ.