turna andaètu a rispunde San Pé decizu de mandâlu via.
« Nu so ciü dunde posâme mi e u maè saccu — u gh’ha ditu a-u guardiàn du Paradizu - Se chì nu ghe possu intrâ, pasiensa; lasciaè almenu che pôse ün mumentu u saccu derrè aa porta ». San Pé u gh’ha daètu u permessu. Appenn-a Gian-Tabaccu u l’ha posôu u saccu in tèra, u l’ha ditu: « E mì drentu du saccu! » e u se gh’é truvôu drentu e u gh’é ancùn ôua.
Péù dâse[1] che quandu andiému in Paradizu, se se ricurdiému de ammiâ bèn, truviemu ancùn Gian-Tabaccu derrè aa porta, drentu du saccu.
È probabile che quando an
dremo in Paradiso, se ci ricor
deremo di guardar bène, trove
remo ancora G ianni - gran - fu
m atóre diètro la porta, dentro
il sacco.
"
U l’ea a néùtte de Natale,
ünn-a néùtte limpida e freida.
U çê u l’ea tüttu tempestôu de
punti d’argentu. I figgéù bravi pendeivan a scarpetta da-u
camìn o de féùa[2] du barcùn
aspetandu che pasesse l’angiôu
Il dóno di Natale.
E ra la notte dii N atale, una
notte limpida e fredda. Il cièlo
era tutto tempestato di punti d ’ar
gento. I bimbi buoni appende
vano la scarpétta al camino o
fuori della finestra, aspettando
che l’angelo passasse coi dóni.
(1) (2)