Pagina:Eneide 1895.djvu/95

Da Wikivivàgna

117
Ammûggiando de legne in abbondanza
Comme ti fæsci pe componne ûn foû,
Piggia e armi che ho appeiso in ta mæ stanza
E che quello brûtô ö m’ha regaloû,
Tûtta a roba che a l’ea de so spettanza
Scinna ö letto in to quæ ö m’ha tromb[onoû]
Perchè se* dîto e combinoû coa singa
Che no reste de lë manco ûnna stringa.

118
E so sœû, che a n’aviæ mai ciû credûo
Che a l’avesse de idee coscì barbinne,
Senza fâ osservazioin, lì in sce ö tambûo,
A se mette a ammûggiâ legne e fascinne,
Mentre a povia Didon con do velûo,
Con da sgarza, de frange e de tendinne,
A ghe fâ* tûtt’ingîo ciocche e festoin
Comme s’ûsa in te gexe in te funzioin.

119
Savendo a sorte che a ghe vueiva fâ,
A fâ* mette in sce a pira e braghe e mûande,
Ö ritræto d’Enea, cö scûddo e a spâ,
E a e adorna de ramme e de ghirlande
De cipresso, de pigna e de cornâ
Che mostravan e pigne e balle e giande,
Vuendo forse onorâ, con quest’idea,
Ûnna de doti ciû apprexæ d’Enea.