Pagina:Eneide 1895.djvu/66

Da Wikivivàgna

30
E Venere che a l’ea ciû che latinn-a
In fæto de morale e d’opinion,
E che a l’ëse larghea de pantalinn-a
A l’ea stæta de lungo a so pascion,
A l’ha fæto ûn sorriso, ûnn-a bocchinna
Che a se pueiva piggiâ pe ûn’adexion,
Sentindo che poi poi, tûtto st’impiccio
Ö doveiva fini con fâ gariccio.

31
Fava giorno e frattanto e fra l’æxia
Tra ö cæo-scûo do mattin, s’ea radûnâ
Da ûnna parte e dall’âtra a compagnia
De cacciœûi*, che a l’ea stæta scrittûrâ,
Pe da lûstro e importanza a sta partîa
Da Didon pe l’amante architettâ,
Pe amiâ ûn pittinin se caxo desse
Che sto babano ö se despuntetesse[1].

32
Ghe n’ea de tûtti i côi, d’ogni costûmme,
Con de giacche in fûstagno e de velûo,
Ghette e scarpe coe sœûe da passâ ûn sciûmme
Ö capello in sce l’orsa e rebattûo,
Fæto a strassa, a copetta, ö moccalûmme
Con de faccie da bûllo, ö sguardo dûo,
Camixia de flanella e pippa ai denti,
M[usse] in bocca pe paole e sacramenti.

  1. despuntelesse