Pagina:Eneide 1895.djvu/172

Da Wikivivàgna

186
Pe lë ö secolo d'oû torniâ a rinasce
E andiâ e cose do mondo in sce culisse,
Comme quande no gh'ea sbiri ne tasce
E che i chen se ligavan co-e säsisse.
Dao tramonto do sö fin döve ö nasce
Ö no tiâ ûnn-a sasciâ che ö no l'arisse
E da Pentema ao ponte de Conchette
Ö so impero a so ciôta ö saviâ mette.

187
Me pâ za de sentî dâ so vegnûa
Solo all'annûnzio che ne fâ i Profeti,
Tûtto Traxo, Bargaggi e Recco e Rûa
Dao spaghetto vegnî, calmi e mansueti
E ö Besagno, che ö rompe e che ö derûa
In te l'impeto so, case e vigneti,
 notizia, sentî serrase ö zielo,
Sciugase tûtto e diventâ ûn piscioelo.

188
Tanto mai non ha fæto e giamminoû
Quello batoso de Guerrin Meschin
Quando ai erboi do sö ö se* incamminoû
Debellando di mostri e di assascin,
Re Carlo in Fransa quando ö l'ha ciantoû
In to streppo di Turchi e Saracin
Ne ö famoso Barudaa[1] in ta genûina
So Epopea, sceneggiâ da-o Cincinina.

  1. Barudda