Non ve
lascerò perde ro respetto. E poi un-na donna non averà
mai tanto ardî, ni tanta impertinença (a parte) staggo à
vei ch'o sæ un'altra[sic] votta quello pelle da œurio de
Tiburçio.
Fab. Dunque sentimmora. Digghe ch'a vegne.
Lach. Sì, Signor (via).
Tiburçio vestito da Dama, con staffiere, che le regge la
coda, Fabriçio, Ottavietto.
Tib. Signor barba riveritissimo, me permette, che con un
abbraçço, e baxandoghe umilmente ra man, ghe dagghe
un vivo attestato dro giubilo e de l'allegreçça, che sento
in reconosce un caro barba che ammo teneramente, e che
onoro comme un-na dre cose ciù preçiose che posse avei
à ro mondo? Mi son ra figgia de sò sœu ra Signora
Sofronia Sciappacasse, vidova dro quondam dottô
Eugenio mæ poære, de feliçe memoria.
Fab. Presto, dæghe un-na carrega. Vegnî chì, cara, lascæve
un poco gove. Me parei compía in tutte re vostre parti:
me ne rallegro tanto. Cose fà mæ sœu? Oho! a non hà
manco ombra de quello desperao d'offiçiale. Cose ve pâ,
Ottavieto?