Pagina:Comeddie.DeFranchi.1830.djvu/272

Da Wikivivàgna

rimproverame, se per âtre raxoin avesse cangiao discorso. Accusandome, e façendome un delitto, dell'indifferença, che mostravo de questo so foeugo amoroso.
Mon. Non comprendo dove vagghe a finî questo affare.
Ott. Un giorno, che l'accompagnavo verso l'abitaçion de questa so bella, passando per un-na stradda foeura de man, sentimmo in un mezanetto d'un-na povera casa dri centi, e de desperaçioin. Interoghemmo un-na donna de caroggio cos'è sta cosa? A me responde sospirando, che s'avessimo vossuo vei un-na cosa da mette compassion a i sasci, poeimmo montâ pochi scarin, a vei dôe povere forestere, in che stato eran redute.
Mon. Ma donde se n'andemmo?
Ott. A curiositæ me portò a fâ premura a Leandro de montâ sciù in casa, e vei un poco de cose se trattava. Intremmo in un-na Saletta, e trovemmo un-na povera donna vêgia moribonda, assistîa da un-na serva chi se desperava, e da un-na povera figgia chi se desfava in lagrime. A ciù bella cera, o ciù bello taggio de vitta ch'aggie mai visto a o mondo.
Mon. Ah, ah?
Ott. Un'âtra in quello stato a saræ parsa un-