Pagina:Comeddie.DeFranchi.1830.djvu/252

Da Wikivivàgna

co ra spuççetta, e[1] un-na fiamenghiggia de trippe co re[2] sò çento pelle, e un pò de roba dôçe; e se sciugassimo quattro fiaschi de vin de S. Mattê, e doppo d’êssese fæti rossi comme boroeui[3], sciortissimo fœura per sciorâse un poco, perchè fumavimo ciù che un camin de zœuggia grassa. Quella seira avæ un appontamento. Assæ presto ghe diggo, amixi à reveise. Me ne vaggo de ponto in gianco sotto i barcoin dra mæ ciù cara, con ro mæ chittarron à ro collo, chi avæ int'ro man-nego trei parmi de no me t’accostâ. Luxiva ra lun-na, che pareiva ch’a foîsse vegnúa lantora da ro fravego da fâse imbrunî ro môrro. Sœunno un pâ de menuetti, e un-na giga. Ra garçon-na me conosce, e se fà à ro barcon, e se spurga, e mi... ahi gioja bella! e lê... Seivo voî? sì, cera d’oro, e così començemmo à stâ sciù l’amorosa pania, trachezzandose de parolle, che m’uscivan[4] da ra bocca dro stœumago. Éccote che int’ro ciù bello veddo vegnî à ra mæ votta un-na lanternetta; m’arrembo à ra muraggia, e staggo sciù ra mæ guardia. Veggo che son sei. Diggo fra mi: questi son arçeloei de Pedri, e me vœuran sciorâ[5] ro mæ, che l’era de panno de rozîa; ma ghe troveran dell’arro: quando me son da rente, un me tira un-

  1. à
  2. ri
  3. borœui
  4. inscivan
  5. sciórâ