Pagina:Chittarin 1772.djvu/165

Da Wikivivàgna


12
Poco lonxi de lì un'altra schera
Ven seguitando appresso
In uña luxe limpida e sincera,
Che brillo non reçeive
Ereditao da imbatto, o da riflesso;
E ricca de lê sola,
In lê a l'ha un arbô comme de neive.
Ro sò splendô, ro numero consola
Dall'apprension dre perdie zà fæte,
E à re boñe sperançe arve re træte.

13
Ma dîme, nostro Poære, e aotô de Zena,
Chi son quelli, che in testa
Marcian de questa bella allegra scena?
Ricchi, ma non de impresto,
Çinque (4) in un'aria nobile e modesta,
Chi non sà d'arbaxia,
Ni troppo retegnuo ni troppo presto
Mœuvan ro passo, e van de compagnia.
Un cœu solo, un vórei[sic] commun ri meña,
Comme d'amô lighæ à uña cadeña.

14
Portan zà dezifrao e stabilío
Ognun sciù ro sò braçço
Ro sò destin, ma così quieto e unío,
Da non temme che nasce
Tra lô passion, chi semene imbaraçço
À giusto avançamento
De gloria in ro sentê, nì che tralasce
L'un de servî à fâ l'altro contento;
Nì che invidia ò interesse aggian mai lœugo
De partorî fra lô discordia ò fœugo.