Pagina:Chittarin 1772.djvu/149

Da Wikivivàgna

Tutte persoñe vere in sciù ra terra,
Non vixioin, che à galoppo
Trottando spande in crença
Ro Pindo, ro Parnasso, e l'Ippocrene
Che son dri sfaccendæ re cantilene.

5
Miræghe ben chi son. Quello è ro Duxe
Dri Brignore Ridolfo,
Dro quæ se piggio à dîne
Quello che vórræ dî quella sò luxe,
M'allargo, e façço golfo
Sì grande in âto mâ da non uscîne:
E se pœu ben capîne
Tanto ò quanto ro reizego, chi vóze
Un œuggio sciù ra vitta,
Ch'o l'ha menao fin aora
In vexende continue e fadigoze.
Carta ni calamitta
Non sà infirâ ciù un'aora,
Chi me ghie à piggiâ terren, se façço
Veira a parlâne, e à fâ camin m'amaçço.

6
Quella à man drîta, chi no pâ capaçe
Solo à fâ ben à tutti,
Ghe vœu poco à capî
Che l'è ra sò compagna: d'assettâse
Degna, e de rende mutti
Ri statuti, che vœuran proibî
À re donne d'unî
Ro Regno, che pur troppo noî ghe demmo,
Con ro Trono, sarvao
Pe ri ommi tutto intrego;