Pagina:Berio m.r. II 1.6.djvu/167

Da Wikivivàgna
Allo nomen de christe amen.
Incomenza lo prologo della passion dello segnor ihesu christe.

Pensando in mi mestesso che e som ordenao e misso in lo campo de christe, si como indegno conuenme operar, e lauorar lauor lo quar sia acetao dauanti da dio. Et uegando in questo campo, zoe in questo miserabel mondo monte piante chi non fan fruto, per deffecto de humor o de aygua, donde e me son metuo a premder de quella cellestia fontana uiua della scriptura santa, de quella mia possibilitai e menalla per conduto a quelle piante chi (e)lonzi da questa aigoa son piantai, Azo che quando sera uegnua lo tempo de lo meixe, [no] me diga lo segnor de questo campo, che lo so fruto sea perio per pigrixia in le mie mayn, E me tera la bayria de questo lauor, e si me butera fora de la soa terra, Et a dexonor e me conuera mendigar lo fruto lo quar requere christe dele soe piante, zoe dalle nostre anime che ello a creai, Et si e a noi caritai a deo, e allo proximo, e questo testimonia lo so sauio Salamon chi parla a noi in persona de christe digando: Filij da mihi cor tuum. doncha a queste piante, aduga de l aigua chi le faze acender in lo amore de dio, e render fruto de caritai, tre cosse me pairen inter le altre chi sean quelle le quai speciarmenti ne conduga in lo amor