Pagina:A.Colombiade.Pedevilla.1870.pdf/521

Da Wikivivàgna

3
Partii d'Aïti, quando a l'isoletta
Da Tartarûga ëan derimpetto, e scorte
Indiañe, che remmavan ne-a barchetta
Dirizzendo ô cammin, se son accorte,
E se mettan a criâ, ch'a l'ëa diretta
Da ûña man invixibile e ciù forte;
Perchè corrivan senza veia e vento
Con due deboli remme comme ô scento.

4
Sorpreisi tûtti a quella novitæ
S'ammiavan ûn con l'atro fissi in cea
Senza parlâ che paivan incantæ,
E co-a mente allôa fissa nell'idea,
Se fan ûn sêunno, o son in lô e adesciæ;
E in questo caxo, se ûn tâ miäco ô l'ëa
D'ûn spirito benefico ûn favô,
O se ûn genio maligno ô n'ëa l'autô.

5
Con quest'idea, mentre se sta a osservâ
Da-i duî amixi e dä so scorta indiaña,
Che destin se dovessan aspëtâ;
Da-i isoe de Bahama zà lontaña
Ciù de dûxento migge a l'ëa a l'amâ
A piroga e diretta a Tramontaña,
E a-ô tempo stesso tanto a s'avanzava
Che a-ô gruppo de Bermûdde a l'arrivava.

6
A-a meitæ do lunghiscimo cammin,
Ch'ô l'è fra-e grandi Antille e Terranêuva
Questo gruppo d'isuöti senza fin
In mezo de l'Atlantico ô se trêuva
Quando a questo ô canotto ô l'ëa vixin
I demonii, tentando a primma prêuva,
L'asbrian d'impeto contro i schêuggi ascosi,
Che l'attornian sott'ægua nûmerosi.