Pagina:A.Colombiade.Pedevilla.1870.pdf/447

Da Wikivivàgna

95
E stesse de casette ëan tutte piñe
Fra lô diverse, da figûa de tôri,
De tempietti, de tende, de casciñe,
De cabanne, de tañe da castori:
Ean tutte benchè semplici e picciñe,
Belle e comode a Venere e a-i Amori;
De ramme e fêugge ëan imboccæ defêua,
E dentro ammobigliæ d’amacca o stêua.

96
Ma scibben, che ogni casa a foise nûa
Di ornati, che han e case da çittæ,
A l’ëa ornâ de belliscima verdûa,
Dä quæ tutte e so parti ëan circondæ,
O ciù bello ornamento, che a natûa
A da ne-a stessa so semplicitæ,
Che senza spende o travaggiâghe apprêuvo
Tutti i anni ô l'è sempre tûtto nêuvo.

97
Là no gh’ëan çerto nè odorose essense,
Nè balsami, nè estræti in ti vasetti,
Che de maestæ, di altezze e di eccellense
Profûman i salotti e i gabinetti;
E no gh’ëan nè cantiñe, nè despense
Co-i megio vin e i megio bocconetti,
Nè stûffe pe ascadâ chi zea ne l’ozio,
E no sûa ne-ô travaggio o ne-ô negozio.

98
Ma là gh’ëa uña perpetua primaveia;
Poivi veggiâ e dormî sempre a-ô scoverto
Dä seja a l’arba e dä mattiña ä seia
Senza incomodo e senza andâ coverto
Nè de sæa, nè de panno, ne de teia;
Perchè fra l’aia e ô sô gh’ëa ûn tâ conçerto,
Che l’aia a n’offendeiva cö rigô,
Nè co-i so raggi v’ëa molesto ô sô.