Pagina:A.Colombiade.Pedevilla.1870.pdf/417

Da Wikivivàgna

99
Ma tâ consolazion, pægio riposo
Ne-ô spontaneo retio non è concesso
De due Sicilie a-ô dittatô famoso;
In mezo a-ô so travaggio a mente spesso
Gh’offûschiâ ô pensceo tristo e doloroso,
Che ô popolo romano ô cianze oppresso,
Fra un pio pastô, chi ô spella, e un birrichin
De Gallo vegnûo a fâghe l’aguzzin.

100
E che a bella Venezia ancon sûggetta
A-e continue puntûe vive e moleste
Co-e quæ, de tormentâla se diletta
Co-ô becco e e grinfie l’aquila a due teste[1],
A se lamenta invano a meschinetta,
Che l'aggiûttan con ciance e con proteste
(Mentre l’aggiûtto d’ommi armæ ghe vêu)
Benchè zà forti e libere e so sêu!..

101
Spesso co-i êuggi a tæra e ô fronte basso
Fermo e appoggiôu ä vanga lê ô sä visto
Ne-ô so campo non vinto da-ô strapasso,
Ma immerso ne-ô pensceo profondo e tristo,
Che ancon ô Paise ô no gh’arvisse ô passo
D’entûxiasmo e virtù megio provisto
Pe riparâ con uña nêuva lotta
Un sbaglio fæto e l’opera interrotta.

102
Oh! lê feliçe, quanto ô l’ëa gaggiardo,
Se ne l'esecûzion do so progetto,
O non avesse avûo tanto riguardo,
Tanta fidûcia verso un gabinetto
O tentennante, o perfido e boxardo
Quanto lê franco, generoso e sccetto;
O credûo ô non avesse ciù adôçia
Cö früto de so parme a monarchia!

  1. Quest’ottava a l'è stæ[sic] scrita quando Venezia a non ëa ancon passâ da-ô governo dispotico e tirannico de l’Austria a-ô sgoverno do regno costituzionale de l’Italia.