Pagina:A.Colombiade.Pedevilla.1870.pdf/227

Da Wikivivàgna

119
Lascio, ripeto, e lotte sostegnûe
In curia, in corte, e fin a-ö campo stesso
Da mi e da-i mæ amixi per indûe
O re a concede, quanto ô m’ha concesso,
Perch’en cose da tutti conosciûe:
Ma solo concludiö con un successo
Uña parte do quæ, che a quest’impreisa
Forse a l’influiva, non eî ben inteisa.

120
Ve sovvegniä de Malaga all’assedio
L’improvvisa sciortia faeta da-i moi
Con ardî e con coraggio da no credio:
Tanto s’è sparso allôa sangue d’eroi
Di so e di nostri che orrô ô fava a vedio,
Nè tanto n’ho ciù visto d’allôa in poi,
E solo a nêutte e ô tempo burrascoso
Sospendeivan ô straggio spaventoso.

121
Ma mentre cö favô da nêutte amiga
I moi ne-ô forte e i nostri ne-a so tenda
Respiavan malapeña dä fadiga
D’uña giornâ coscì angosciosa e orrenda;
Ecco che sciorte dä çittæ nemiga
Con audassia incredibile e tremenda
E ne-o campo spagnollo intra con passo
Franco e armôu fin a-i denti ô solo Urnasso.

122
Fra tutti ô s’ea distinto ô giorno avanti
Questo möu gigantesco e furibondo,
Vinti sordatti a pê con atrettanti
Cavalieri mandando a l’atro mondo,
Senza versâ, benchè attorniôu da tanti,
Manco uña gossa do so sangue immondo:
Lê ô fu l'urtimo a entrâ dentro de porte
Piccando abbrettio e ammenestrando a morte.