Pagina:A.Colombiade.Pedevilla.1870.pdf/20

Da Wikivivàgna

—( XI )—

29
Milton e Omero, benchè desgraziæ,
Perch’ëan orbi, pe-a mæxima disgrazia
Meno distræti e megio concentræ
Poivan cantâ con ciù arte e con ciù grazia;
Comme ûn fringuello, ch’ô fa ûn barbacio
Ciù lungo e bello, quando ô l’è inorbio.

30
E solo intento, comme tûtti i bravi
Poeti e mosci, ô Petrarca a invocâ musa,
E tra fior, fronde, antri, onde, aure soavi
A sospiâ pe-a so Laura pe Valchiûsa,
E a dî l’ofizio, comme ûn bon canonico,
O poiva cantâ ben d’amô platonico!

31
E me porrievan dî, che tante ottave
San de satira ciù che d’epopea...
E dieivan ben, se a cosa a foise grave
Nè tanto esagerâ, quanto a l’è vëa:
Ma son ben poca roba: ûn po de sâ
Missa in sce l’insalatta e in sciä frittâ.

32
Anzi m’impûtian forse pe aveî misso
Scene e figûe ä mæ manëa dipinte,
(Non mæ disegno) a ûn pö de ladronisso!
Cose ho da dî?.. Chi n’ha arröbôu mai ninte
A-i atri autoî nè in prosa nè in poexia,
Ch’ô me tie (diö con Cristo) a primma pria,

33
E i politici in quello che concerne
A Materia aviö ascì poco indulgenti...
Lô me diàn, che figûe troppo moderne
Spesso arregordo a forsa de commenti,
De racconti e allûxioîn, pe ûn ghiribisso
Portæ a desêuvio e misso lì a postisso...