Pagina:Çittara zeneize 1745.djvu/87

Da Wikivivàgna

Da ciù a manco, ch’hò l’oreggia marça,
(Faççe, se sò[1], che no ra posso ascórze)
55Per redúeme a patto
A ro pertuzo, comme a dî, dro gatto,
A se ten sciù re staffe,
Ni se mœuve per buffe ni per baffe;
Comme apointo aspetando in sciù re pare
60Da lesta a poco a poco che me care.

Mi che son tosto a pego,[2]
Rentissimo dro tutto a abbândoname,
Che, ogni poco che stagghe a deciarâme,
Sença dubio nisciun veggo che nego;
65Con l’œuggio comm’in croxe,
Dando in quarche relascio sottevoxe,
Me façço avanti un passo
A ro tocco dra mañega ò dro braçço:
Lê se retira un mezo galliçoppo,
70Con rebuttâme, e dî, che vœuggio troppo.

Vistome in questo affeto
Amô, con accostâseme a l’oreggia,
Per bon espediente me conseggia
Che ghe digghe a l’oreggia ro mæ peto.
75Façço cœu de lion
In questo dî, per dîghe ra raxon.

  1. E faccia pur io quanto so: non posso raggiugnere i suoi artifizj.
  2. Nel mar più alto e profondo, coll'acque a gola.