Pagina:Çittara zeneize 1745.djvu/25

Da Wikivivàgna


V.


DOnna, serpente de l’inferno crua,
Uscìa da ro profondo de l’abisso,
Per metteme a sbaraggio e in compromisso
L’añima, in terra pe ro Çê nasciua:

Donna, a ro mondo (posso dî) vegnua,
Comme Dommenendê forsi ha permisso,
Per tormentâme, e fâme[1] in breve schiçço
Ro retrǽto d’un’añima perdua:

Zà che re mæ pecchǽ m’han condannao
A così agra e dura penitença
De pregâ sempre un marmaro incarnao,

Sbatto terra a ra fin dra paçiença;
E de tanti sospiri che ho buttao
Ve demando ra morte in recompensa.

  1. E far che io in abbozzo sia il ritratto, &c.