Pagina:Fioretti 1465.djvu/39

Da Wikivivàgna

lo corpo e confortando lo sprito con frevente oracioim e zozuni* e desipline; e in queste övere o cersseiva[sic] senper de vertue in vertue, e desponeiva l'anima soa in reseive li divin misterei e li divin splendoi, e lo so corpo a sostegnî le crudelle batage de li demonei, con li quai o conbateiva spese vote sensibermenti. E inter le atre o fo una vota in quella quareizema, che seando san Francescho um di in la cella in frevô e in* sprito, andando lì a stâ preso in oraciom, in una tonba de una prea cava, la qua zu fin in terra ge era una grandissima atessa e um teriber e perigorozo goarda*, e subitamenti vegne lo demonio con grande tenpesta e grandissima ruina e teriber forma, e si lo inspenzeiva per butallo zu in quella perfonda atessa. De che san Francescho, non abaindo unde fuzî e non possando soferî lo inspenze crudellissimo de lo demonio, subitamenti o se vozè con le main e con lo vizo e con tuto lo corpo inver la prea, arecomandandosse a Dee, e abrassase* con le main a cossa niguna o non se poè aferrâ. Ma como piaxè a Dee, lo qua non lassa mai tentâ li söi servi pu che e' non pon portâ, subitamenti per miracoro la prea unde ello se acostà si se cavà secondo la forma de lo so corpo, e si lo resevè in ella, como se e' l'avesse misso le e le main e lo corpo e lo vizo in una ceira liquida. E cossì o se spointà inver la dicta prea unde o ge lassà la forma de lo vizo e de le main, e cossì Dee lo aià e sanpà[sic] da lo demonio. Ma quello che lo demonio non poie[sic] fâ alaora a san Francescho, si lo fè de lì a um longo tenpo depoî la morte de san Francescho, a um so devoto frai, lo qua in quello mesmo lögo aconsando um legno, asochè se ge poisse andâ senssa perigo, per fâ oraciom e devociom de san Francescho e de lo miracoro chi ge fo faito, e um di lo demonio lo inspenzè, quando e l'ava[sic] in spalla um gram legno con lo qua o vorea aconsâ lì, e lo demonio lo fè caze zu con quello legno in spalla. Ma Dee chi avea scanpao san Francescho de lo caze, per li söi meriti si schanpà e conservà lo devoto de san Francescho. Unde cazando lo dicto frai con grande e ata voxe o se arecomandà a san Francescho, e subitamenti ello ge aparsse, e pigiallo e possà sum le pree senssa nissum mâ; unde li frai, abiando odio lo caze de questo, quando o ceite[sic], e creandosse tuti che ello fosse morto e fraxellao per lo caze de quello lögo ato sum quelle pree tagente, con grandi doroi e pianti preizem la laitera[sic] e zem da l'atra parte de lo monte per serchâ li peci de lo so corpo e per soterralli. E seando deseizi zu de lo monte, questo frai chi era cheito e' l'incontràm con quello legno in spalla con lo qua e' l'era cheito, e lo frai cantava "Te Deum laudamus" in ata voxe. E maravegandosse fortementi li frai, ello ge cointà tuto lo modo de lo so caze, e como san Francescho lo avea scanpao de quello perigo. Alaora tuti zem a lo lögo cantando "Te Deum laudamus" e loando Dee e san Francescho de lo miracollo che e' l'avea mostrao a lo so frai devoto.

E fassando san Francescho la dicta quareizema, como e' o dicto de sorva, bem che o sostegnisse monte batage da lo demonio, niente de men o reseveiva monte consolacioim da Dee, non soramenti per vixioim angeliche, ma eciamdee per oxelli sarvaigi; per che tuto quello tenpo de la quareizema um fracon, lo qua ediffichava* rente a la soa cella, e si dexirava*, e non se partiva fi[sic] che o non se levava a di matin; e quando san Francescho fosse pu lasso una vota cha una atra ò debille ò infermo, quello farcom, como cossa discreta e conpassioneive, si cantava pu tardi. E cossì de quello oroloiho san Francescho se ne prendea gram piaxei; persochè la solicitudem de lo farcom cassava da ello la pregrixa e solicitava l'oraciom; e otra questo, de di o stava alchuna vota demestegamenti con ello.

Finarmenti seando san Francescho, a questa seconda contenplaciom, monto debelle de lo corpo, sea per la astinencia grande, sea per la bataga de li demoneij, e vivando* ello con li cibi sprituai de l'anima confortâ lo corpo, si incomenssà a penssâ sum la desmezurâ gloria e alegressa de li beai de vita eterna; e sorve questo e' l'incomenssà a pregâ Dee, che ello ge consevesse gracia de asazâ um pocho de quella alegressa. E stagando in quelllo penssameto[sic], o ge aparsse um angero con um grandisso[sic] splendô, lo qua avea una viora in la man senestra e lo ercheto in la man drita, e stagando san Francescho tuto maravegiao de la vegnua de quello angero, e lo angero menà una vota lo ercheto sorve la viora, e subitamenti tanta suavitae de melodia adocì la anima de san Francescho e sospezela[sic] si da ogni sentimento corporâ, che, secondo che resetà pöa [a] li söi conpagi, ello dubitava che lo so angero avesse pu menao lo ercheto in zu, che per intoleraber dosesa la anima se sarea partia da lo corpo.

A lozo de Xe.


III.

[Quanto alla terza chonsiderazione, cioè della apparizione seraficha et inpressione delle istimate,] e' l'è da conssiderâ che aprossimandosse la festa de santa croxe de setenbre, a la ora uzâ frë Leom ze per dî mati[sic] con san Francescho, e desseize zu de la cima de lo ponte como e' l'era uzao, e disse "Domine labia mea aperies", e san Francescho non respondando, frai Leom non tornà inderê como san Francescho ge avea dicto; ma con bona e santa intenciom o passà lo ponte e intrà in la soa cella. E non trovandollo, o se penssà che o fosse in la serva in quarche lögo in oraciom; de che e' l'insì föra a lo lume de la luna e ze pianamenti serchando san Francescho, e finarmenti e' l'odì la soa voxe, e aprossimandosse a ello, o lo vi stâ con la fassa e con le main levë a cel, e in frevô de sprito si dixeiva: "Chi e-tu, o docissimo Segnô mê? E mi sum villissimo verme e dezuter to servo". E queste mesme parolle o le dixeiva e si non dixeiva niguna atra cossa. Per la qua cossa maravegiandosse forte frai Leom e de questo levà li ögi e goardà in celle[sic], e si vi vegî[sic] una coa de fögo bellissima, la qua dessendando se possà sum le spalle de san Francescho, e de la dicta fiama sentiva insî una voxe, la qua parllava con san Francesco; ma frai Leom non intendeiva le parolle. E vegando questo e reputadosse[sic] indego[sic] de stâ cossì presso a quello lögo sainto, unde era quella amiraber apariciom, e dubiando de non offende a san Francescho ò de destroballo de la soa consolaciom se o fosse sentio da ello, si se tirà inderê, e stagando da la larga per vei la fin. E goardando fito*, o vi san Francescho levâ tre vota le main a la fiama, e finarmenti, de lì a um gram spacio, o vi tornâ