 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
Mâ dâ, e mâ tegnî, a vitta segûa
Gh’ han levòw, e î han missi in te ’ sta çûffa,
Che no te stajö a dî comme a l’ é crûa.
Figgio, ti pœ vey kí quanto a l’ è bûffa
A dûrata do ben che dà a Fortûña,
Pe chi l’ ûmaña gente a s’ abbarûffa.
Che tûtto l’ öu che gh’ é sutto da Lûña
E che ghe sä, de queste ánime stanche
O no ne porriæ fâ pösâ manco ûña ».
« Méystro » — mi ghe respondo — « dâmme-e gianche!
Questa Fortûña, de chi aoa ti tocchi,
Perchè mai i ben do mundo a l’ ha in te branche?«
E lê o me dixe: « Ö comme mai sey aucchi!
L’ è pròpio l’ ignorança chi v’ offende!
Cu’ a mæ raxon vœggio che ti t’ imbucchi :
Quello, de chi o savéy, tûtto o trascende,
Fæto o l’ ha i Çê, dándoghe chi î condûxe,
Scicché ogni parte a ogni atra parte a splende,
Ben distribuíndo egualmente a sò lûxe ;
E, in mòddo scìmile, ai sprandoï mondani
Depûtòw o gh’ ha, zù, ûña ministra e dûxe,
Ch’ a permûtesse a tempo i beni vani
De gente in gente, da cà móscia in míscia,
Fœa da potença di sèximi ûmani :
Coscì impera ûña gente, e l’ atra a striscia,
Ao sò giûdíçio currindo derrê,
Che ascozo o l’ è comme in te l’ èrba a bíscia.
Ni contrastâ porriësci mai cun lê :
Lê a provvedde, lê a giùddica, a proségue
O regno sò, comme fan i atri dê’ .
E sœ permûttaçioín no dan de trégue :
A neçessitæ a â fa ëse velôxe ;
Coscì, spesso, ûn reméscio a l’ atro o ségue.
Lê a l’ è quella chi è tanto missa in cruxe
Sciña da chi dovieyva dâghe lòde,
Metténdola ao landón e in mala voxe.
