 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
94 De quanto a voî sentî e parlâ ve piaxe
Stæmo a sentîve, e parliemo con voî,
Shiña che o sferradô, comm’aoa, o taxe.
97 Sëze a çitæ duve sun nasciûa ai doî
In sce a mariña duve o Pò o descende,
Pe finî in paxe insemme aî sœ minoï.
100 L’Amô che in t’ûn cœ fin lèsto o s’aççende,
O l’ha invaghío ’sto kí da mæ persoña
Che m’han levòw; e ancon o mœo o m’öffende.
103 No amâ chi n’amma, l’Amô o no ô perdoña !
Do sò piaxey lê o m’ha iñnamoä scì fòrte,
Che ancon, ti ô veddi!.... kí o no m’abbandoña.
106 L’Amô condûti o n’ha a ûña stessa mòrte :
Caiña a l’aspëta chi n’ha asciascinòw ».
Ecco quanto n’han dito in sce a sœ sòrte.
109 Sentio o magon de questi, e o sœ peccòw,
O mento kiño in sen, li, mucco e basso,
Sciña che o Poëta o me fa : « Ti ë alluòw? »
112 Revëgno, e diggo allôa : « Sun in t’ûn giaçço !
Quanti düsci penscëi, quanto dexío
Han portòw questi ao dolorozo passo ! »
115 Pòi vorzéndome a lô cu’ o cœ, abbrençoío :
« Françesca! » — esclammo — « e peñe tò e i deliri
Me fan cianze d’ûn cento tristo e pio.
118 Ma dimme, ao tempo di düsci suspiri,
Cun cöse, e cumme v’ ha conçèsso Amô
Che conoscésci i dûbbiozi dexiri ? »
121 E allôa lê a mi : « No gh’é, no, maggiô dô
Ch’arregordâ i feliçi di, e a freschixe
In ta mizëja; e o ô sâ o tò bon Dottô.
124 Ma pòi se de conosce a primma raïxe
Do nostro amô ti mostri tanto affètto,
Comme quello fajö chi cianze e dixe.
127 Pe demôa, ûn di lezéyvimo o libretto
De Lançilòtto, comm’Amô o l’ha vinto:
Soli éymo li, sença nisciun suspètto.
