 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
Ammía a béstia pe a qua’ me sun vortòw :
Avvârdime, Dottô, da questo straggio,
Che tremmo dao spavento, e pèrdo o sciòw».
« Mia, te convén tegnî kí ûn ätro viággio »
Vístome lagrimâ, lê o me responde,
« Se franco ti 'œ sciortî da 'sto passaggio.
Che a béstia chi te fà tïâ zù e gronde,
Nisciûn a lascia anâ pe sò camín,
Ma tanto a ghe dà adòsso, che a ô prefunde.
A l' é de cattivëja ûn sacco pin,
Sowlíxe no conóscian e sœ vœgge,
Sempre abbrascä, a l' è ûn bûzzo sença fin.
Pe accubiâse, ogni béstia lê a l' accœgge,
E tante a ne scangiä, sciña che ûn Can
Láscia vegniä, che moî o a fä da e dœgge.
Ni tëra ni öu o no vorriä pe pan,
Ma o viviä de Sapiença Amô e Virtù,
E in ta fèrpa o nasciâ, da sangue san.
L' Italia o liberiä da' scciavitù,
Pe a quà' sun morti a vèrgine Camilla,
Eûríalo, Tûrno e Nizo in zuventù.
Lê, scì ! ch' o â descaccïä fœa da ogni villa,
Sciña a scurrîla turna zù a l'infèrno
D' unde gh' ha alò l'Invidia mollâ a brilla.
Mi dunca, pe o tò ben, penso e deçèrno
Che ti me vëgni aprœo, e sö mi a tò ghía,
E de kí te meniö pe o lœgo etèrno.
Là ti sentiæ chi despiòw cianze e cria ;
Ti vediæ e antighe ánime dolente,
Che a morte ciàmmam, pe fâla finia.
Quelle asci ti vediæ che sun contente
In to fœgo, sperando d' arrivâ,
Quando se sæ sciù fra a beata gente.
Duve, se poi ti ti vorriæ montâ,
Un' ánima ghe sä de mi ciù degna :
A lê te dö, e te doviö lasciâ.
