Sâta a-o contegnûo

Pagina:Pinocchiu2019.djvu/173

Da Wikivivàgna

— Adiu Muchettu: fanni bun viagiu, demuite e aregordite quarche votta di amixi. —

Ditu questu, u mariunettu u fe’ duî passi pe anâsene: ma doppu, afermanduse e vurtanduse versu l’amigu, u ghe dumandò:

— Ma t’ê proppiu següu che ‘nte quellu paize tütte e settemañe seggian fæte de sêi zögge e de ‘na dumennega?

— Següiscimu.

— Ma ti u sæ pe çertu che e vacançe cumençan u primmu de zenâ e finiscian cu l’ürtimu de dexenbre?

— Pe çertiscimu!

— Che bellu paize! — ripete’ u Pinocchiu, spüandu da-a suvercia cunsulaçiun. Dapö, repigiòu u cuntêgnu, u suzunse de spresciun:

— Alua, adiu davei; e bun viagiu.

— Adiu.

— Fra quante partî?

— Fra pocu!

— Peccòu! Se a-a partença gh’amanchesse sulu che ‘n’ua, saiæ quæxi quæxi bun a aspêtâ.

— E a Fue’?...

— Ouamai ho fætu tardi!... e turnâ a ca’ ‘n’ua primma o ‘n’ua doppu, l’é u mæximu.

— Povou Pinocchiu! E si-a Fue’ a te cria?

— Paxe! I-a lascjô criâ. Quand’a l’aviâ criòu ben ben, a se quêtiâ. —

Intantu s’ea za fætu nötte e nötte scüa: quande tütt’assemme viddan mesciâ in luntanança ün lümin... e sentin ün sun de sünagin e ün squillu de