Sâta a-o contegnûo

Pagina:Pinocchiu2019.djvu/155

Da Wikivivàgna

L’ürtimu ch’u l’arestò ‘nta re’ u fü u Pinocchiu. Apeña u pescòu u l’ebbe tiòu föa, u spalancò da-a maaveggia i sö grosci öggi verdi, criandu quæxi spaventòu:

— Che razza de pesciu u l’é questu? Di pesci fæti a stu moddu nu m’aregordu d’aveine mai mangiòu. —

E u se misse turna a ‘miâlu cun atençiun, e doppu aveilu ben ben amiòu pe ogni versu, u finì cun dî:

— Hu-acapiu: u dev’ese ‘na gritta de mâ. —

Alua u Pinocchiu murtificòu de sentîse pigiâ pe ‘na gritta, u disse de ‘n tun risentiu:

— Ma che gritta e nu gritta? Sciâ l’amie cumme sciâ me tratta! Mi, pe so reggula, sun ün mariunettu.

— Ün mariunettu? — replicò u pescòu. — Diggu a veitæ, u pesciu mariunettu u l’é pe mi ün pesciu növu! Megiu cuscì! Te mangjô ciü vuentea.